Gerrit: ‘Genieten en plezier hebben samen’
‘Je geeft wat en daar krijg je heel wat voor terug’, zegt Gerrit Bollemaat (47 jaar). Om de week plonst Gerrit in het zwembad als vrijwilliger bij Stuw Aangepaste Recreatie en Sport (STARS). ‘Ballen gooien, drijven, mensen rondtrekken met een schuimrubber rolletje, banen zwemmen, springen, spetteren en grapjes maken. Genieten en plezier hebben samen, dat is de reden waarom ik dit werk al dertien jaar doe’, zegt Gerrit.

Gerrit: ‘Inspelen op wat een ander nodig heeft’
‘Ik ben de enige man hier in het bad. Voor de jongens is het fijn dat ik er ben. De klik is er, ze durven ballen tegen mij aan te gooien. Een lolletje hoort erbij, praatjes maken, een beetje uitdagen. Ik maak mensen met een beperking graag aan het lachen. Dan vragen ze me of ik nog een mop wil vertellen. Vervolgens gaat er een schaterlach door het zwembad. Je moet je wel een beetje kunnen aanpassen en inspelen op wat een ander nodig heeft. Het is ook verantwoordelijk werk, je moet alert zijn dat het goed gaat met iedereen in het zwembad. Daarom is er altijd een vrijwilliger op de kant die het overzicht bewaart en twee of drie zwemmen mee. We hebben ruimte voor meer vrijwilligers.’

Gerrit: ‘Kijk wat je voor elkaar kunt betekenen’
‘Je moet dit werk vooral willen doen. Als je erachter staat en je hebt er een goed gevoel bij, is alles leuk om te doen. Ik hou van zwemmen, ik ga zelf ook iedere week naar het zwembad. Dit is voor mij een manier om iets voor een ander te doen. Maatschappelijk gezien vind ik het goed om te kijken wat je voor elkaar kunt betekenen. Iedereen kan wel een eigen leven leiden, maar je moet wel naar elkaar omzien. Dankzij mijn vrijwilligerswerk kunnen deze mensen blijven zwemmen. Het zijn gewoon mensen zoals jij en ik. Omdat ze een beperking hebben, zwemt er iemand met ze mee voor de veiligheid én uiteraard voor de gezelligheid.’

Chris: ‘Het is willen van mijn kant’
‘Vrijwilligerswerk wil ik niet zien als werk, dan zou het een verplichting zijn’, zegt Chris van Bon (62 jaar). ‘Het is vrijblijvender. Er is geen moeten door een ander, het is willen van mijn kant.’ Chris is vrijwillig penningmeester bij de Stichting Algemeen Belang Ebbenbroek, die verenigingsgebouw Ons Gebouw beheert. ‘Ik begon rond de verbouwing van Ons Gebouw als penningmeester. Het bestuur zocht iemand die ergens tegenaan durfde schoppen. Daar kon ik geen nee op zeggen. Ik kon mijn eigen draai eraan geven. Ook fijn aan vrijwilligerswerk is dat het weer stopt, zodat er weer wat nieuws op je pad kan komen.’

Chris: ‘Samen houden we de gemeenschap in stand’
‘In een streek met 250 mensen van 0 tot 100 jaar wordt verwacht dat iedereen die iets kan, ook iets doet. Dat was altijd al zo, van generatie op generatie. Samen houden we de gemeenschap in stand. Vroeger was de school de bindende factor. Sinds die verdween zijn we extra zuinig op wat hier nog wel is. Ons Gebouw is de enige bindende factor. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen wel iets kan doen voor de gemeenschap. Tijdens de verbouwing van Ons Gebouw zag ik dat mensen samenkwamen, samenwerkten. Die reuring trok ook weer jonge mensen aan. Dat is belangrijk, want ik ontdekte na onderzoek dat Ebbenbroek en de streek verjongt in plaats van vergrijst. Nu is het tijd om jongeren aan ons te binden. De jeugd is onze toekomst. Hen willen we erbij betrekken door ze een ruimte geven. Daarvoor schakelde ik hulp in van De Stuw. Met ondersteuning van jongerenwerk gaan meiden chillen in Ons Gebouw. Uit een erfenis kregen we een biljart. We hebben geen biljartvereniging, wel een groep mannen die regelmatig komt spelen. Zonder verplichtingen, gewoon omdat het leuk is elkaar hier te ontmoeten en wat te drinken. Zodat we een hechte gemeenschap blijven, ook in de toekomst.’

Doreen: ‘De lach op hun gezichten, daar doe ik het voor’
‘De kinderen in het asielzoekerscentrum vinden alles leuk wat we organiseren’, zegt Doreen Olsman (15 jaar). ‘De lach op hun gezichten, daar doe ik het voor. Ik weet dat ze in hun moederland nare dingen hebben meegemaakt. Ze zijn gevlucht voor de oorlog, maar daar merk je niks van. Door dit vrijwilligerswerk weet ik nu dat ik straks naar de Pabo wil en wil lesgeven op de basisschool.’

Twee jaar geleden hing Doreen met een vriendengroep een beetje rond in de stad of bij De Vecht. ‘Totdat jongerenwerker Kelly van De Stuw ons aansprak’, vertelt Doreen. ‘Kelly vroeg of er in Hardenberg wel iets te doen was voor ons. Nee, dus! Of we zin hadden om zelf een activiteit te organiseren?’ Zo is het gekomen dat er op een mooie zomerdag in augustus een groot springkussen stond op het terrein van het asielzoekerscentrum (AZC). Kinderen sprongen en renden enthousiast heen en weer. Doree n, haar zus Meike en vriendin Ilse doen samen vrijwilligerswerk en zien de kindergezichtjes stralen.

Meike: ‘Ik doe iets waar kinderen blij van worden’
‘Doordat ik vrijwilligerswerk doe is mijn leven leuker geworden. Alleen maar wat rondhangen met vrienden was eigenlijk heel saai’, zegt Meike Olsman (16 jaar). ‘Het is fijn om iets voor een ander te doen, alleen daarom al doe ik graag vrijwilligerswerk. Ik ben door het vrijwilligerswerk bij het AZC zelfverzekerder geworden en kan beter mijn grenzen aangeven. Ik doe hier iets waar kinderen blij van worden. Door de lach op het gezicht van deze kinderen sta je er minder bij stil wat ze allemaal hebben meegemaakt. En ik heb geleerd dat echt iedere cultuur anders is.’

Ilse: ‘Ze hebben recht op een goed leven’
‘Toen ik twee jaar geleden hoorde dat er een AZC in Hardenberg zou komen, wist ik dat ik daar vrijwilligerswerk wilde doen’, zegt Ilse Tiggelman (19 jaar). ‘Ik zie iedereen als gelijk en wil gelijkheid voor iedereen. Ik wil niet dat mensen denken ‘oei buitenlanders, gatver’. Ik wil ze helpen zodat ze zich thuis voelen in Nederland. Het vrijwilligerswerk betekent heel veel voor me. Ik krijg knuffels van de kinderen en zie ze blij worden. Dat geeft me een warm gevoel. Mensen hier hebben helemaal niemand meer. Dat kan ik mij niet voorstellen. Ze hebben recht op een goed leven. Ik hoop dat de kinderen dat voelen.’

Ellen: ‘Iedere dag is ander'
‘Vakantie is weer écht vakantie’, zegt Ellen Vogel (77 jaar). Sinds haar pensionering doet Ellen vrijwilligerswerk via De Stuw bij het Drukpunt in Dedemsvaart. ‘Iedere dag is anders. En wat ik heel belangrijk vind: we maken mooie dingen waar mensen blij van worden. Na mijn pensioen raakte ik mijn structuur kwijt. Alle dagen werden hetzelfde en ik dacht vaak ‘dat kan morgen ook wel’. Ik werd lui, terwijl ik me juist verheugde op die grote vakantie van mijn werk. Ik heb de laatste jaren in de public relations gewerkt en wat ik nu doe ligt in het verlengde daarvan. Tegelijk is het compleet anders. Met de andere vrijwilligers ontwerpen we logo’s en maken we bijvoorbeeld boekjes en flyers. We gaan voor kwaliteit in een lage oplage. Ik ben blij dat dit vrijwilligerswerk er is.’

Samenwerken
In de drukkerij werkt Ellen regelmatig samen met Immaculée Nikuze (47 jaar). ‘Imma’, zoals Ellen zegt, komt oorspronkelijk uit Rwanda. Daardoor heeft ze soms moeite met bepaalde klanken en Nederlands spreken. ‘Maar Imma is juist heel goed met teksten. Haar vallen foutjes altijd op’, zegt Ellen.

Immaculée: ‘Ik leer weer nieuwe dingen’
'Mensen blij maken met mijn vrijwilligerswerk, daar doe ik het voor’, zegt Immaculée. ‘Nadat het bedrijf waarvoor ik werkte failliet ging, kwamen de muren op me af. Als ik thuis blijf zitten, gaat mijn ontwikkeling achteruit. Via De Stuw kwam ik bij het Drukpunt in Dedemsvaart. Hier leer ik allemaal nieuwe dingen. Het is goed voor mijn taalontwikkeling en zoiets als opmaak had ik nog nooit gedaan. Ik heb nu weer een uitdaging, ik doe mee in de samenleving én ik ben onder de mensen. Vrijwilligerswerk is niet verplicht, maar ik voel me wel verantwoordelijk voor mijn werk hier. Ik hoor er weer bij.’

Ria: ‘Het geeft energie en ik heb er plezier in’
‘Vrijwilligerswerk hoort erbij’, zegt Ria Kosse (70 jaar). ‘Het geeft energie en ik heb er plezier in.’ In de Buurtkamer in Slagharen schenkt Ria koffie en maakt ze een praatje met de bezoekers. ‘Iedereen is hier welkom, maar meestal zijn het ouderen en gepensioneerden die aanschuiven. Met een team van 35 gastvrouwen organiseren we regelmatig een activiteit. Je kunt bijvoorbeeld komen voor een potje kaarten, biljart, bingo, breien of de leeshoek. Met Kerst en Pasen organiseren we iets extra’s, met wat lekkers op tafel.’

Ria: ‘Als je doet wat je leuk vindt, maak je anderen ook blij’
Organiseren zit Ria in het bloed. ‘In mijn jeugd zat ik bij de padvinders en met twaalf jaar was ik al assistent-leidster van de kleintjes. Na mijn trouwen ben ik daarmee gestopt, maar ik deed wel veel ander vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld bestuurswerk voor de plattelandsvrouwen en de handbalvereniging. Later namen mijn man en ik een boerderij over, daar was het ook altijd druk. Zeven jaar geleden, nadat mijn man een herseninfarct had gehad, werd dat werk ons te veel en te zwaar. We verhuisden naar De Praam in Slagharen. Toen ik hier gevraagd werd voor vrijwilligerswerk heb ik gelijk ja gezegd. Je leert mensen kennen, hebt contacten en ik ben dicht bij huis, dat is voor mijn man ook fijn. Maar ik vind het vooral heel gezellig. De gemoedelijkheid, de glimlach van een gast. En ik werk met een leuke groep vrijwilligers samen. Ik ben zelf heel gemakkelijk en open. Ik heb plezier en heb het graag druk. Als je doet wat je leuk vindt, maak je anderen ook blij.’

Wil je alles weten over de praktische zaken rondom vrijwilligerswerk? Kijk voor meer informatie op www.nov.nl